Historia

Pierwszy kościół

Warszowice zostały założone w XIII wieku, a nazwa wywodzi się od ich założyciela: Warcisława (zdrobnienie tego słowiańskiego imienia to Warsz). Pierwsza wzmianka o Warszowicach pojawia się księgach uposażenia biskupstwa wrocławskiego z 1305r. Wiadomo ze źródeł historycznych, że wieś posiadała swój drewniany kościół parafialny pod wezwaniem św. Mikołaja już w 1343r., parafian było ok.130, a proboszczem był wtedy ks. Henryk.

Drugi kościół

Budowę drugiego drewnianego kościoła ukończono w roku 1504. Po reformacji luterańskiej w roku 1548 kościół katolicki przejęli ewangelicy, a katolicy zostali na mocy obowiązującego wtedy prawa zmuszeni do przejścia na wiarę ewangelicką.

W roku 1629 „Komisja redukcyjna” zwróciła kościół katolikom, jednak nie odprawiano w nim nabożeństw katolickich, ze względu na to, że wszyscy mieszkańcy byli ewangelikami.

W roku 1640 protestanckie wojska szwedzkie przywróciły go miejscowym ewangelikom.

Jednak w roku 1654 cesarska „Komisja redukcyjna” nakazała zwrócić kościół w ręce księży katolickich. Pierwszym katolickim proboszczem w Warszowicach po reformacji Marcina Lutra został w roku 1655 lub 1656 ks. Bartłomiej Jagielius, nie miał on jednak parafian, ponieważ wszyscy mieszkańcy Warszowic byli ewangelikami. Stopniowo ta sytuacja ulegała zmianie a kolejnym proboszczem został w roku 1662 ks. Wacław Pausewacker mianowany przez katolickiego dziedzica na Pszczynie hr. Erdmana de Promnitz.

Trzeci kościół

 W 1719 roku parafię wizytował ks. biskup sufragan Elias von Sommerfeld z Wrocławia i ze względu na zły stan i zagrożenie zawaleniem kościoła nakazał on jego natychmiastowy remont. Ówczesny proboszcz ks. Henryk Szalast postanowił wraz z parafianami wybudować nowy kościół. Budowę ukończono w 1721 roku. Miał on wymiary 10 x 24m, został wybudowany z grubego ciosanego drzewa w stylu barokowym z dwoma wieżami. Na stropie namalowano duży obraz przedstawiający koronację Matki Boskiej w niebie oraz scenę przedstawiającą Pana Jezusa i uczniów idących do Emaus. W głównym ołtarzu był obraz św. Mikołaja oraz Matki Boskiej Pocieszenia. Boczne ołtarze rzeźbione w stylu barokowym były poświęcone św. Józefowi oraz św. Annie. Na tzw. belce triumfalnej widniał napis:„Kiedy zostanę podwyższony, wszystko do siebie przyciągnę”. Kościół ze względu na swoją wartość historyczną był cennym zabytkiem i podlegał ochronie konserwatora zabytków.

Dnia 24 lutego 1945 roku w wyniku działań wojennych spłonął doszczętnie, został po nim jedynie murowany pod głównym ołtarzem fundament.

Czwarty kościół

Ks. administrator Emanuel Piwoń wraz z parafianami przystąpili do budowy kościoła tymczasowego. Po dwóch miesiącach prac budowę ukończono i dnia 5 sierpnia 1945 roku ks. biskup pomocniczy z Katowic Juliusz Bieniek dokonał jego poświęcenia. Kościół posiadał zakrystię, chór i dwie małe wieżyczki, w tym jedną większą nad głównym wejściem, w której umieszczono trzy dzwony. Brakowało wyposażenia jednak dzięki ofiarności parafian w ciągu trzech lat w kościele stanął nowy ołtarz, kilka rzeźbionych figur, stacje Drogi Krzyżowej, zakupiono kilka żyrandoli i niezbędne szaty liturgiczne.

Tymczasowy kościół służył parafii 14 lat aż do 1959r, kiedy to zakończono budowę i poświęcono obecny murowany kościół.

Piąty kościół

 W roku 1957 po wielu trudach uzyskano zgodę na budowę nowego kościoła. ks. proboszcz powołał Komitet Budowy Kościoła składający się z członków Rady Parafialnej i osób odpowiedzialnych za organizację prac w danym dniu, ponieważ wszelkie roboty wykonywane były bez udziału firm. Dzięki staraniom ks. Piwonia, warszowickich wiernych, parafian z okolicznych miejscowości, udało się zebrać fundusze na budowę, pozyskiwać niezbędne materiały i przeprowadzić własnymi siłami budowę. Powstał murowany masywny kościół. Poświęcenia nowego niewykończonego jeszcze (w stanie surowym bez prawie żadnego wyposażenia wewnętrznego ani elewacji) kościoła pod wezwaniem Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny dokonał biskup pomocniczy Juliusz Bieniek dnia 23 sierpnia 1959r. podczas wizytacji kanonicznej.

Grota

Grota została wybudowana w latach 1946-1947 staraniem ks. E. Piwonia w miejscu drewnianego kościoła, który spłonął w czasie wojny w 1945r. Powstała dokładnie w miejscu głównego ołtarza dla uszanowania miejsca, gdzie przez wieki przechowywano Najświętszy Sakrament.

Projektantem i kierownikiem budowy był Jan Glücklich z Warszowic. Kamienie na grotę pochodzą ze zburzonego mostu nad rzeką Pszczynką. Były znoszone i zwożone przez kobiety gdyż mężczyźni dopiero wracali z wojny. W budowę groty  bardzo zaangażowani byli nasi repatrianci, którzy w ten sposób dziękowali za ocalenie z pożogi wojennej.

Poświęcenia groty dokonał ks. Piwoń w sierpniu 1947r. w uroczystość odpustową.

Odnowiony ołtarz oraz kuta balustrada znajdująca się przed wejściem do groty pochodzą ze starego kościoła. Na ołtarzu umieszczono figurę Matki Boskiej Bolesnej, którą zniszczono podczas kradzieży w latach 70. Następną figurą było „Serce Jezusowe”, które również skradziono.

Na zewnątrz po wschodniej stronie wmurowano zabytkowe pochodzące ze spalonego kościoła, kamienne tabernakulum i umieszczono w nim figurkę św. Antoniego.

W 2009 roku odnowiono wnętrze, położono nową posadzkę, wstawiono figurę Matki Boskiej, która przez lata była w prezbiterium nowego kościoła, wykonano i zawieszono krzyż oraz zdjęcie starego kościoła.

Na podstawie książki: „BUDOWALI KOŚCIÓŁ BOŻY” ks. Alfonsa Chmiela